والا تبار خواهر سلطان دین رضا 
عزّت نگر که حرمت طوف حریم او 

جنّات عدن اگر طلبى زین حرم در آى 
هر سر بر آستان ملک پاسبان او 

آیینه هاى بقعه آیین طراز او 
در زیر پاى زائر این بارگاه قدس 

اینجا نماز را به خشوع و ادب گزار 
بس ساطع است نور نماز و دعاى خلق 

آدم به امر تو ز نهانخانه عدم 
جز آن که سر ز عجز بساییم روى خاک 

اى خالقى که وصف جلال و جمال تو 

یا رب به حق قافله سالار انبیإ 
عقل نخست و صادر اول که نام وى 

یارب به حق سیّد و سالار اولیا 
با اشک چشم، ابر کرم بر سر یتیم 

یارب به حق «فاطمه» آن کوثرى که او 
خونى که داد سرور آزادگان «حسین» 

یارب به «مجتبى» که شباب بهشت را 
مسموم ز هر کین که جگر پاره هاى او 

یارب به خون شاه شهیدان کربلا 
خونى که دامن شفق از انعکاس آن 

یارب به حقّ سید سجّاد آن امام 
در منتهاى اوج بلاغت صحیفه اش 

یارب به علم حضرت باقر که گاه موج 
عطر نبى رسد به مشام از کلام او 

یارب به صدق حضرت «صادق» که تا ابد 
اى واى من که عارض گلگون او به زهر 

یارب به حلم حضرت سلطان دین «رضا» 
شاهى که صدر مسند ارشاد، گاه بحث 

یارب به حق جود امام نهم «جواد» 
ابن الرّضا چو «عیسى» و «یحیى» به کودکى 

یارب به حرمت «حسن» عسکرى که او 
عمرى به جرم عصمت و تقوى و زهد و علم 

یارب به حق قائم بر حق امام عصر 
نوح زمان و قطب جهان کز حریم غیب 

یارب به حقّ عصمت «معصومه» کز شرف 
کاین در به روى خلق دو عالم گشوده دار 

خورشید شعله اى ز شعاع رواق او 
توفیق گفت و طبع «ریاضى» چو گل شکفت 

سال هزار و سیصد و هشتاد و نه بود آرامگاه دختر موسى بن جعفر است 
یعنى که نور دیده زهراى اطهر است 

فخر زنان عالم و خاتون محشر است 
با حرمت طواف امامان برابر است 

کاین آستان عرش نشان، هشتمین در است 
ساییده شد بهشت برینش مقرّر است 

روشنگر تشعشع خورشید خاور است 
گیسوى حور و یال ملک، مفرش در است 

کاین فرش زیر پاى تو، جبریل را پر است 
با ساق عرش ساحت گیتى منوّر است 

تا سر سراى منزل هستى مسافر است 
از ما به پیشگاه خدایى چه در خور است 

از عقل و فهم و وهم و گمان جمله برتر است 
آن صدر کائنات که آخر پیمبر است 

زیب اذان و زیور محراب و منبر است 
کز وجه او تجلّى اللّه اکبر است 

با ابر تیغ، صاعقه یى بر ستمگر است 
اُمُّ الائمه عصمت کبراى داور است 

مرهون حسن تربیت و شیر مادر است 
در باغ خلد، سید و سالار و سرور است 

در طشت از شماره فزون تر ز اختر است 
کآزرده حنجر از دم خونین خنجر است 

همرنگ داغ در جگر لاله مضمر است 
کز اُم و اَب تقارن سعد به اکبر است 

گویى «زبور» دیگر و «داود» دیگر است 
دریاى بى کران پر از دُرّ و گوهر است 

عطرى که رشک مشک و عبیراست و عنبر است 
چون آفتاب بر سر دین سایه گستر است 

همچون شعار آل على، سبز منظر است 
آن کز شرف، مدام نگهبان کشور است 

عقل مجسّم آمد و علم مصوّر است 
کز عشق، همچو مهر فلک، ذرّه پرور است 

قطب و امام و مرشد و مولا و مهتر است 
نقش نگین حلقه چندین مُعَسْکر است 

در حلقه محاصره چند لشکر است 
کانگشت او به گردش افلاک محور است 

خلق خداى را به خداوند رهبر است 
او را پدر امام و امامى برادر است 

تا خاک ما به آب ولایش مخمّر است 
تا نور او در آینه ها زیب و زیور است 

آنجا که آفتاب هم از ذَرّه کمتر است 
سالى که کار آینه کارى، میسّر است

شاعر:سیّد محمّد على ریاضى یزدى