از هرکجا که بتابی
آنجا
کانون کائنات قلم میشود
آبشخور سیارهها و پرستوها
ای سیب سرخ مینوی!
کر و بیزلال
که بالهات
سر دوشی کویر و کوه و کمر شد
آیا
آن رنجهای هوشیار
که انگشتهایت را
سمت غریزههای بیخواب برده است
از بیعت سپیده-نیز- با تو خبر شد؟
شاعر:عباس باقری
منبع: کتاب حماسه های همیشه جلد۱