عَدِمَ قُوتَهُ کَثُرَت خَطایاهُ . یابُنَیَّ ، الفقیرُ حَقیرٌ لا یُسمَعُ کلامُهُ ، ولا یُعرَفُ مَقامُهُ ، لو کانَ الفَقیرُ صادِقا
یُسَمُّونَهُ کاذِبا ، ولو کانَ زاهِدا یُسَمُّونَهُ جاهِلاً . یابُنَیَّ ، مَن ابتُلِیَ بالفَقرِ فقدِ ابتُلِیَ بأربَعِ خِصالٍ : بالضَّعفِ فی
یَقینِهِ ، والنُّقصانِ فی عَقلِهِ ، والرِّقَّهِ فی دِینِهِ ، وقِلَّهِ الحَیاءِ فی وَجهِهِ ، فَنَعُوذُ باللّه مِن الفَقرِ.
امام على علیهالسلام
– به فرزند خـود حسن علیهالسلام- : کسى را که در پى تحصیل خوراک روزانه خود است ، سرزنش مکن ؛ زیرا کسى که قُوت خود را نداشته باشد ، خطاهایش بسیار است . فرزندم ! آدم فقیر ، حقیر است . سخنش خریدار ندارد و مقام و مرتبتش شناخته و دانسته نمىشود . فقیر اگر راستگو باشد ، او را دروغگو مىنامند و اگر زاهد و دنیاگریز باشد ، نادانش مىخوانند . فرزندم ! هر که بهفقر گرفتار آید ، به چهار خصلت مبتلا شود: به سستى در یقین و کاستى در خِرد و شکنندگى در دین و کمى شرم و حیا در چهره . پس ، پناه مىبریم به خدا از فقر .
منبع روایت :
جامع الأخبار : ۳۰۰ /
۸۱۸
منتخب میزان الحکمه : ۴۴۸