تـا بـگـویـم تــرا ثـنــا عــبـاس
پـیــرو مـکـتـب عـــلــی ولـــی
مـظـهـر غـیـرت وحـیـا، عباس
درس مـردانــگــی بـعـالـــم داد
مـیـر اردوی کــربـلا ، عـبـاس
مـادر روزگــار گـشـتـه عـقـیـم
کـاورد در جـهـان تـرا، عباس
در حـمـایـت ز دیـن حـق کردی
دیـن خود را بدین ادا ، عباس
عـبـد صـالـح تـوئی و بو فاضل
مـظهر جودی و سخا ، عباس
چـشـم گـیتی ندیده چون تو دلیر
خـلـف پـاک مـرتـضی، عباس
از رشـادت فـکـنـده در صـفـیـن
لـرزه بـر جـان اشقیا ، عباس
چه بخوانم ترا که خود خواندی
خـادم سـبـط مـصـطـفا، عباس
از ارادت سـتـاده هـمـچـو غلام
در بــر شـاه کـربــلا، عــبـاس
دردمـنـدنـد عــــــالـمـی و بـــود
چــاره بـر درد بـی دوا، عباس
تـا جـهـان هست جاوادان مانـد
نـام سـردار کــربـــلا، عـباس
امـتـحـان داد در فــــداکــــــاری
پـســر شـاه لافـتــی، عــبــاس
تـشـنـه جـان داد بـر لــب دریــا
عقل مات است از تو یا عباس
آب را دیـــدی و نــنــوشـیــــدی
تشنه کردی تو آب را ، عباس
ایکـه بـوسـیده چار حـجـت حق
دسـتـهـای تـو از وفـا، عـباس
دســت مـا گــیـر از ره یــــاری
گـره از کـار مـا گـشـا عـباس
رو« حیـاتــی » بـگیر دامن او
تـا کـنــد حاجـتت روا ، عـباس
شاعر:حیـاتــی