ای نامتان بلندی بالای آفتاب پیغامتان به روشنی شعله شهاب بنیادتان به سبزی گلواژه بهار فریادتان به سرخی سیمان انقلاب ای کشتگان شورش نیرنگ و

می‌خواستم شعری برای جنگ بگویم دیدم نمی‌شود دیگر قلم زبان دلم نیست گفتم: باید زمین گذاشت قلمها را دیگر سلاح سرد سخن کارساز نیست باید

نگاهم تو را در نوردید، پر از شعر و آیینه بودی نمی‌دانم، انگار در خواب، برایم غزل می‌سرودی دوباره کبوتر، دوباره، نگاهی از آیینه لبریز

موجِ شطِ شفق از سینه‌ی پرجوش شماست فلق آیینه‌ی اندام کفن‌پوش شماست ای دلیران ره عشق، دلیرانه به پیش که در این ره، علم حادثه

سلام ای جوانمرد، مردان مرد که خواندم شما را صبوران درد چه آهی که در سینه‌ها داشتند چه سودا که با ناله بگذاشتند چه زخمی

ای خدا یک روح آویزان کجاست؟ شور شبهای قلاویزان کجاست؟ باش تا یادی از آن دیرین کنیم تلخ این ابریق را شیرین کنیم با خمینی